W myśl polskiego prawa zasiedzenie jest to nabycie na własność nieruchomości lub ruchomości, jeśli dany posiadacz rozporządza nią przez określony czas. Jest to dosyć prosta konstrukcja prawna, a ma na celu przede wszystkim ochronę długoletnich mieszkańców czy posiadaczy jakiś przedmiotów przed osobami, które dochodzą do nich roszczeń po swoich dziadkach, czy pradziadkach, którzy zamieszkiwali tę ziemię – przykładowo – sto lat temu. W polskim Kodeksie Cywilnym zasiedzenie opisane jest w artykułach od 172 do 176. Jak dokładnie owo prawo działa?
Dla najjaśniejszego wytłumaczenia istoty owej konstrukcji przyjmijmy, że mamy osobę A, która zamieszkała w opuszczonym domu należącym do osoby B. Osoba B zmarła, a jej dzieci nie zainteresowały się ową nieruchomością. Osoba A może ubiegać się o akt własności owej nieruchomości po dwudziestu latach, jeśli przez cały okres płaciła od owego miejsca rachunki i dbała o jego utrzymanie, a dodatkowo nie wiedziała, że prawnie dom lub mieszkanie należy się komuś innemu, myśląc, że prawnie należy się jej. W przypadku wiadomości, że w istocie ktoś inny powinien nieruchomością zarządzać tj. w przypadku złej wiary – potrzeba aż trzydziestu lat, aby osoba A mogła nabyć taki właśnie akt własności i rozporządzać nieruchomością jako faktyczny właściciel.
W przypadku ruchomości termin zasiedzenia wynosi lat trzy, jednakże tylko i wyłącznie w dobrej wierze. W złej natomiast owo zasiedzenie nie może wystąpić. Nie można więc nabyć ruchomości poprzez zasiedzenie, jeśli się wiedziało o tym, że dany przedmiot należy do kogoś innego lub można było o tym bardzo łatwo się dowiedzieć. W ogóle zasiedzeniu nie podlegają ruchomości wpisane do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.
